Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

ΤΟ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΡΡΩΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ.
Εδώ όμως χρειάζεται μια επιπλέον παρατήρηση, χρειάζεται την συνεχή παρακολούθηση της μητέρας.
Γιατί ειδικά αυτή η ομάδα ασθενών πρέπει να έχει την παρακολούθηση κάποιου τρίτου και δη της μητέρας;
Το επιληπτικό παιδί συνηθίζει από πολύ νωρίς να είναι εξαρτώμενο από την βοήθεια των γονέων και ειδικά της μητέρας.
Αυτή είναι που με μεγάλη προσοχή προσέχει τα φάρμακα του, τις διακυμάνσεις του, τις επισκέψεις του στον γιατρό και γενικά τον τρόπο ζωής του.
Δυστυχώς η επιληψία μια σήμερα όχι επικίνδυνη αρρώστια και εύκολα ρυθμιζόμενη έχει τεράστιες απαιτήσεις σε ότι αφορά την παρακολούθηση της υγείας, τα τακτικά εγκεφαλογραφήματα και κυρίως τις αντιδράσεις.
Η ποικιλία αυτή οφείλεται στο ότι κάθε ένας από αυτούς τους παράγοντες μπορεί να είναι η αιτία για μια δυσάρεστη εξέλιξη.
Άρα το τεράστιο πρόβλημα της διαχείρισής της όλης κατάστασης πέφτει στην μητέρα η οποία πάντα σχεδόν κατά κανόνα το έστειλε άψογα αλλά εις βάρος της δικής της προσωπικής φθοράς. Έτσι λοιπόν είναι πάρα πολύ τακτικό να βρίσκουμε εξαντλημένες μητέρες που έχουνε τέτοια παιδιά σε κύκλους κατάθλιψης και απόγνωσης.

ΩΤΙΤΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΕΣ

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΩΤΙΤΙΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΔΙΟΤΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΤΟΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΦΘΟΝΗ ΚΥΨΕΛΙΔΑ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΓΝΩΣΟΥΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΚ ΡΟΗΣ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΛΟΙΜΩΞΗΣ.
Κατά κανόνα η ωτίτιδα είναι ένα φαινόμενο πίεσης, καθώς ο λάρυγγας φλεγμαίνει, η ευσταχιανή σάλπιγγα που συνδέεται με τον λάρυγγα και με το αυτί κλείνει, προκαλώντας έτσι και πίεση και πόνο.
Αν υποχωρήσει η φλεγμονή αυτά τα δύο φεύγουν αλλά σε αντίθετη περίπτωση γενικεύεται και ιδιαίτερα στα μωρά κάτω των 6 μηνών που δεν έχουν «δικό τους» ανοσοποιητικό σύστημα και δανείζονται της μητέρας. Μια μόλυνση μπορεί να μεταφερθεί στον εγκέφαλο γύρω από το αυτί και να προκαλέσει επιπλέον προβλήματα και δυσκολίες.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αναγκαία η αντιμετώπιση με τα αντιβιοτικά όσες αντιδράσεις και αν υπάρχουν για την εφαρμογή τους.
Μια χρόνια ωτίτιδα, η υποβόσκουσα ωτίτιδα σε αυτή την ηλικία είναι δυνατόν να φέρει αλλοιώσεις τέτοιες στον εγκέφαλο και να δημιουργήσει επιληπτογόνες εστίες που θα υπάρξουν για πολλά χρόνια και με μεγάλες δυσκολίες.
Για αυτό στις παιδικές ωτίτιδες χρειάζεται η παρακολούθηση να είναι στενή και χωρίς διακοπή.
Εάν χρειαστεί να δοθούν φάρμακα καλύτερα 10 φορές περισσότερο παρά μια φορά λιγότερο.

ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΜΥΪΚΗ ΔΥΣΤΟΝΙΑ

ΟΙ ΔΥΣΤΟΝΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΗ ΑΝΩΜΑΛΗ ΣΤΑΣΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΣΠΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΜΥΩΝ. ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΔΥΣΤΟΝΙΕΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΟΧΙ.
Η παραμορφωτική μυϊκή δυστονία έχει σίγουρα διαταραχή στο κεντρικό νευρικό σύστημα η οποία ακόμη δεν έχει πιστοποιηθεί ακριβώς η αιτία της.
Θεωρείται ένα κληρονομούμενο νόσημα με τον υπολειπόμενο χαρακτήρα και εμφανίζεται κυρίως στα παιδιά. Πολλές φορές επίσης παρερμηνεύεται και σαν διαταραχή της στάσης ή ισορροπίας. Μέχρι να εμφανιστούν οι κάμψεις και παραμορφώσεις των κάτω άκρων κατά την βάδιση. Αυτό εμφανίζεται σε διαλείποντα στάδια και οι παραμορφώσεις αυτές εξαφανίζονται κατά την διάρκεια του ύπνου. Είναι μια ασθένεια που μπορεί να έχει μεγάλη κλίμακα από πολύ ελαφριά μέχρι πολύ δυσάρεστα συμπτώματα. Όπως και να έχει όμως για να αποφευχθεί η άνοδος της παθογένειας σε αυτή την κλίμακα θα πρέπει το παιδί να εξεταστεί έγκαιρα και να τεθεί η διάγνωση από ειδικούς νευρολόγους.
Όταν γίνει αυτό υπάρχει η δυνατότητα να τοποθετηθεί και η σωστή θεραπεία που μπορεί να απαλύνει μερικές φορές με λίγη τύχη και συνδυασμό άλλων θεραπευτικών αγωγών ίσως να υποχωρήσουν πάρα πολύ τα συμπτώματα.

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ

Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΞΥΣ Η ΧΡΟΝΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΟΝΙΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑΕΙ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ.
Βέβαια οι παιδίατροι όπως όλοι οι γιατροί έχουν διάφορα σημεία κλειδιά για να χαρτογραφούν ανάλογα τον πόνο και να ξεκινούν άμεση αγωγή π.χ. σε στομαχόπονο, κρυώματα, χτυπήματα κ.λ.π.
Αυτό αποτελεί μόνο περίπου το 20%-30% των περιπτώσεων των παιδικών επώδυνων διαταραχών. Η μεγάλη πλειοψηφία των καταστάσεων και των συνδρόμων πόνου στα παιδιά είναι εγκεφαλικής δυσλειτουργίας και χρειάζεται μεγάλη διαγνωστική προσπάθεια για να εντοπιστούν.
Βέβαια τα βασικά επίπεδα της διαφοροδιάγνωσης τους είναι δύο : είναι οι αλγουποδοχείς, ο σωματοαισθητικός φλοιός και δύο κόμβοι του νευρικού συστήματος που ο ένας είναι ο νωτιαίος μυελός και ο άλλος το στέλεχος του εγκεφάλου.
Το στέλεχος του εγκεφάλου προκαλεί στα παιδιά πόνους που προέρχονται από την περιοχή της κεφαλής ενώ ο νωτιαίος μυελός μαζεύει τους πόνους από την περιφέρεια. Όλοι οι συνδυασμοί οι οποίοι μπορούν να παίζουν έναν ρόλο και στα παιδιά είναι πάρα πολλοί ανάμεσα σε αυτά τα σημεία μπορούν να γεννήσουν και ένα διαφορετικό σύνδρομο πόνου.
Έτσι λοιπόν όταν έχουμε κάποια συχνά αναφορά παραπόνων από παιδιά για πόνους πρέπει πάντα να ακολουθείται μια εκτεταμένη νευρολογική και εγκεφαλογραφική εξέταση.

Η ΗΠΑΤΟΦΑΚΟΕΙΔΗΣ ΕΚΦΥΛΙΣΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Η ΗΠΑΤΟΦΑΚΟΕΙΔΗΣ ΕΚΦΥΛΙΣΗ Η ΝΟΣΟΣ WILSON ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΔΙΑΓΙΓΝΩΣΚΕΤΑΙ ΕΓΚΑΙΡΑ.
Πρόκειται για μια κληρονομική νόσο που επηρεάζει τον μεταβολισμό του χαλκού μέσα στο αίμα έτσι ώστε το ένα ένζυμο που δεσμεύει το χαλκό η σερουλοπλασμίνη να μην υπάρχει σε φυσιολογικά επίπεδα και ο χαλκός να συνδέεται με άλλες πρωτεΐνες και να εναποτίθενται σε όργανα όπως το ήπαρ και το μάτι καθώς επίσης και στον φακοειδή πυρήνα που ρυθμίζει την κίνηση στον εγκέφαλο.
Τα κυρία συμπτώματα της νόσου του Wilson στα παιδιά με εμφάνιση βραδυκινησίας, με τρόμο σαν να πετάνε τα χέρια από τον ώμο και με ακούσιες κινήσεις είναι χαρακτηριστικό και αν κανείς δεν κάνει έγκαιρη διάγνωση από τα κλινικά στοιχεία όπου το κυριότερο είναι ένας δακτύλιος χαλκού που είναι στο εσωτερικό της κόρης του ματιού (Kayser - Fleischer) τότε το παιδί καταλήγει.
Σε αντίθετη περίπτωση μιας έγκαιρης διάγνωσης σήμερα υπάρχουνε φάρμακα όπως πενικιλλαμίνη ή και άλλες ουσίες που μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά και στην μείωση των συμπτωμάτων και στην παράταση της ζωής.

ΠΑΡΑΠΑΡΕΣΗ ΑΓΟΡΙΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΤΡΕΠΤΟΚΟΚΚΙΚΗ ΛΟΙΜΩΞΗ

Ο ΣΤΡΕΠΤΟΚΟΚΚΟΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΑΙΔΙ» ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ «ΕΙΣΑΓΩΓΗ» ΓΙΑ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΡΕΥΜΑΤΟΠΑΘΕΙΕΣ Η ΑΛΛΑ ΕΚΦΥΛΙΣΤΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ.
Μετά τις τελευταίες ανεπτυγμένες διαγνωστικές τεχνικές και μοριακές αναλύσεις γνωρίζουμε πλέον την βλαπτική δραστηριότητα που έχει ο στρεπτόκοκκος στο κεντρικό νευρικό σύστημα των παιδιών.
Σε μια περίπτωση μάλιστα πάρα πολύ νωρίς αμέσως μετά την μόλυνση σε διάστημα περίπου τριών εβδομάδων εμφανίστηκε μια νευρολογική διαταραχή σε εγκεφαλικό στέλεχος, μάτια και νωτιαίου μυελού.
Η καθυστέρηση μιας οποιασδήποτε αγωγής καθώς επίσης και τελεσίδικες διαγνώσεις διαιώνισε το πρόβλημα ακόμα περισσότερο αυξάνοντας την ήδη υπάρχουσα συμπτωματολογία.
Η αργοπορία στην παιδιατρική διάγνωση έφερε χειροτέρευση της γενικής εικόνας μαζί με αμηχανία για θεραπεία.
Συνειδητοποιώντας έστω και αργά την στρεπτοκοκκική αιτιολογία και δίνοντας την ανάλογη αγωγή αντιμετωπίστηκε το θέμα με θεαματικά αποτελέσματα.

ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ

Ο ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΑΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
Συνήθως παρατηρούμε την συμπεριφορά του παιδιού αυθόρμητα κάτω από την συμπεριφορά των γονιών και τους τρόπους που παρουσιάζει το παιδί σε σχέση με την αντίδραση των γονιών.
Έτσι βλέπουμε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις βρεφικής συμπεριφοράς.
Από την μία μεριά επιθετικά με τραβήγματα, χτυπήματα και δαγκώματα κ.λ.π. και από την άλλη φιλικά με δοτικές αγκαλιές, ήρεμες αντιδράσεις, ενδείξεις τρυφερότητας κ.λ.π.
Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει μια γονιδιακή καταβολή στα παιδιά σε ότι αφορά και αλτρουισμό και κτητικότητα.
Από την μια μεριά βλέπουμε το παιδί να διεκδικεί με μανία «κεκτημένα» του όπως π.χ. ένα μπισκότο, την άλλη στιγμή όμως να το μοιράζεται με την μητέρα του.
Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον αλτρουισμό και τον εγωισμό στο παιδί είναι χρονική.
Ενώ εμφανίζουνε μια έντονη κτητική φάση τα πρώτα χρόνια, είναι τα παιδιά περισσότερο δοτικά μετά τα 4.
Βέβαια έναν ουσιαστικό ρόλο παίζει σε αυτήν την περίπτωση και η διαπαιδαγώγηση των γονέων αλλά το ότι πάντα σε όλες τις κουλτούρες στον κόσμο η συμπεριφορά είναι παρόμοια και μας οδηγεί στην εντύπωση ότι ο λόγος είναι περισσότερο γονιδιακός.